Het komt voor de bakker Een verhaal uit mijn geheugenAls ik de oude gepensioneerde daar in alle rust zie liggen, herinner ik me dat dit vroeger soms letterlijk andere koek was. Opeens zie ik ons weer binnen zitten, het reisgezelschap op een woensdag in oktober 1970 (of hooguit 1971):
De boot zat op die afvaart vol met precies vier passagiers, mijn oma, mijn broertje, mezelf en een inwoner van Vlieland die zoveel indruk op me maakte dat aan het nageslacht verteld zou moeten worden wat we toen in de salon met hem bespraken. Hij was wat je tegenwoordig een
best ager zou noemen, iemand met een gedrongen postuur en gekleed in een jas die elk water zou hebben afgestoten; hij droeg laarzen die zo groot waren dat hij de VLIELAND naar beneden leek te duwen zodra ze weer op de top van een golf terecht kwam. Hij was iemand met de gezaghebbende uitstraling van een ervaren zeeman die wel zijn eigen kijk op bepaalde dingen had, maar zich door niemand liet tegenhouden.
Tijdens het laagseizoen waren er de opties voor vakantieactiviteiten voor kinderen op Vlieland, in ieder geval toen, beperkt tot precies drie mogelijkheden, namelijk het Museum Tromp's Huys, de openbare bibliotheek (waar ik mijn eerste Nederlandse zinnen leerde uit kinderboeken) en
last but not least bijna drie decennia lang het herkenningspunt van Vlieland behalve de vuurtoren, maar vaker bezocht dan deze, de Frituurwagen op de Veerdam, en die er nooit aan dacht om weg te rijden, maar die uiteindelijk toch werd verdreven - toen hij ten prooi viel aan de bouw van de vertrekhal van Rederij Doeksen.
Na dit alles gezien te hebben werd het dus nodig om oma te vragen een reisbudget te regelen voor een vierde, het meest aantrekkelijke aanbod voor vermaak: De dagtocht naar Terschelling.
Vanaf de Vliesloot werd de reis echter oncomfortabel, niet zozeer voor het bootje, dat stoïcijns voortstampte, maar meer voor het beperkte aantal inzittenden: Ik herinner me dat ik uit het raam keek en niets zag tussen de romp van de Vlieland en het water. Er was een luchtzak, want zo hoog werden we de hemel in gehesen, voordat we naar beneden stortten, waar we weer niets zagen omdat we bijna werden opgeslokt door de golven.
Binnen werd er niet gesproken over de toeristische achtergrond van onze reis, omdat die voor de hand lag, maar oma, die met iedereen een gesprek aanknoopte waar ze ook zat, wilde weten met welke bestemming Meneer meereisde: "Net als elke woensdag," zei hij, "ben ik op weg naar de bakker." Daarmee had hij me gelukkig afgeleid van bezorgd uit het raam kijken, want al als ongeveer 10-jarig ventje vond ik dat zinderend nieuws.
"Dus er zijn geen bakkers op Vlieland?" riep oma verrast, maar dat had ze beter niet kunnen doen: Het enige antwoord was een blik van protest, spot en verdriet tegelijk: "Mevrouw," klaagde hij na een lange periode van stilte in fatsoenlijk Duits tegen oma, "natuurlijk zijn die er wel, maar geen van hen kan voldoen aan mijn kwaliteitseisen voor fatsoenlijk brood. Denk maar niet dat ik niet van alles geprobeerd heb om ze uit te leggen wat ik wil - maar er is niemand die wil luisteren. Vandaag zijn jullie er toevallig ook, maar tussen november en maart ben ik vaak de enige passagier aan boord. Tenslotte ben ik genoodzaakt elke woensdag naar een bakkerij te reizen waar volledig aan mijn behoeften wordt voldaan. Het is niet mijn schuld dat ik vervoerd moet worden ongeacht de weersomstandigheden. TSM is er zich bewust van. Ze durven geen enkele interinsulaire afvaart te schrappen, omdat het mijn recht is en ze anders spijt zouden hebben van mijn klachten!"
Mocht iemand twijfelen of dit niet een verzonnen verhaal is uit een boek van Simon Carmiggelt - dan had het daar tenminste wel ingepast.
Tenslotte, wat de terugreis naar Vlieland betrof, zagen wij hem, kort voor 02.00 uur in de verte met een enorm grote, gevulde zak de haven naderen, moeiteloos gesleept door deze sterke heer. Het was geloofwaardig dat hij zijn verblijf van vijf uur op Terschelling had besteed aan het kopen van brood.
Toen hij de lading in de salon neerzette, had hij er alles aan gedaan om mijn zorgen over de terugreis door de storm weg te nemen. Misschien handelde de man toch stiekem namens de rederij? Terwijl op andere schepen ingewikkelde stabilisatoren tegen hoge kosten worden geïnstalleerd, werd de VLIELAND ook in evenwicht gehouden - door een broodzak. Anderzijds begrijpen jullie het verschil met vandaag, hoe dergelijke eenvoudige, maar effectieve methoden in de vergetelheid zijn geraakt, anders hadden ze dat vanavond op de
KOEGELWIECK moeten proberen.
(
P.S: Dit laat zeker zien hoeveel ik in mijn jeugd door de schepen van Doeksen werd beïnvloed 
. Met dit verhaal stuur ik iedereen een warme kerstgroet en een gelukkig nieuwjaar, Christian)
